ذهنم

در ذهنم همه چیز به زمزمه افتاده اند

افکارهایی مشوش افکارهایی جستجوگر افکارهایی آرام در تناقضی پیچیده در سرم میخواهند گویی فریاد بزنند  دهان باز کنند تا بگویند هستیم یا میخواهیم باشیم

چگونه است که در لحظه ای میگویی هیچ نمیخواهم اما در فاصله ای کوتاه شاید حتی به اندازه پلک زدنی  تلی از خواسته ها به سویت هجوم می آورند

دلیل این راز را کنجکاو نیستم چون پاسخی آسان و کودکانه دارد میدانم انسان موجودیست عجیب و بلندپرواز که تلی از یافتن ها و رسیدن ها هم نمیتواند آن را همچون طفلی معصوم در خواب آرام کند

خواب

حتی خواب نیز پاسخی نیست برای یافتن آرامش

گاه به خیالم با خوردن تکه کیکی از آرزوهایم که روزی در رویایم بود آرام میگیرم ولی این چنین نیست

نمیشود

پاسخش همان پاسخ کودکانه و ساده است

اما شاید روزی تکه ای از کیکم راضیم کند

میدانم راضی نخواهم شد چون من نیز انسانمم

زیبایی قصه را به نظاره مینشینم که برای من  زیباترین است

زیبایی دویدن برای رسیدن به آن تکه کیک

و چه زیباتر است رسیدن به تمام کیک هایی که می خواهی با ذهنی مغشوش

با ذهنی هیجان طلب که مرا میکشد به کجا نمیدانم

کدام سو میکشی مرا بکش فقط به ناکجاآبادم نکش مرا

کیمیاگر قصه آدمی خودش است

پس خودم خودم را به جایی جاودان برسان و

نمیدانم بگویم رهایم کن آنجا یا نه

اگرهم رهایم کنی باز اراده کنم هستی چون خود منم هستی

نمی شود خود از خود جدا شود

شاید این ها حاصل آرزویی باشد که خواستم هیچگاه زندگانیم چون یک آب معمولی روان در مکانی معین و معمول نباشد بلکه رودی باشد که مکانش را خود برمی گزیند  و میرود هر کجا خواست

شاید به ناکجاآباد هم قدم بگذارد اما مهم این است که رودم آنجا نیز نمی ماند و پیش می رود

می رود. میرود

این یکی از تکه کیک هایی بود که دارم مزمره اش میکنم

و چه طعم پر تناقضی دارد برایم

ظریفه