نماز عشق

                                

اون روزا که خیلی کوچولو بودم اونقدر که دستای بابام زیر پاهام صندلی میشد و شق و رق روش

می ایستادم وسط هواوزمین.شاید هم کمی بعد از اون...وقتی که مامانو جون به لب کرده بودم

که برام چادر بدوزه...و مامان برام یه چادر سفید با گلای صورتی دوخت و هرروز کنارم ایستاد و بهم

نماز خوندن یاد داد.

اون روزا که بقول سهراب آب بی فلسفه می خوردم و توت بی دانش می چیدم...فکر می کردم نماز خوندن یعنی اذان ،تکبیر،رکوع ،سجود،تشهد و سلام و...والسلام! بعدش سجاده مو همونجوری رو زمین ول میکردم و میدویدم می رفتم پی بازی...مامان میگفت:زری!سجاده رو باز ول نکن رو زمین...فرشته هادارن دور سجاده ت پر میزنن و منتظرن که دعاکنی تا دعاتو با خودشون ببرن آسمون!...ومن از فرشته های منتظر خجالت می کشیدم...همون فرشته هایی که وقتی نماز می خوندم منو طواف می کردن.همون فرشته هایی که وقتی دعا می کردم آمین می گفتن...همون فرشته هایی که آخر نماز بهشون میگفتم:السلام علیکم و رحمـةالله و برکاته...

همون فرشته هایی که هر جا پام سر می خورد تو هوا نگهم می داشتن.

همون فرشته هایی که بال نرم و نازکشون صورت بچه گونه مو نوازش میدادن وقتی اون روز زیر درخت گیلاس غرق شکوفه کنار جوی آب رو یه قالیچهءمخمل دراز کشیده بودم و به ابرا که باسرعت از بالای سرم میگذشتن نگاه میکردم و با خودم حرف می زدم...

ایمان بچگی چقدر روشن بود!

پرازنور...

پراز احساس...

و پراز شادی...

بابا قرآن می خوند:همهءآسمانها و زمین و هر چه در آنست تسبیح گوی خدا هستند.

توی این آواز و رقص دسته جمعی من هم با اونا همراه میشدم،با فرشته هایی که دائم در رکوع و سجودن ،با فرشته هایی که دائم خدارو تسبیح میکنن و هیچوقت خسته نمیشن...

بوی سیب می داد لحظه های نماز و طعم جویبار شیر و عسل.

وقت نماز حوری بهشتی رو می دیدم با چشمای درشت و سیاهش که پراز الماس خیس بودوصورت سفید و لپای گل انداخته و چادر نماز گل گلیش ...به من نگاه می کرد و میگفت:قبول باشه دخترم!...بعد از نماز حتماًدعا کن!من و بابارویادت نره!

هر وقت بابا میخواست نماز بخونه فوری می دویدم پشت سرش می ایستادم که بهش اقتدا کنم.

گرچه اون وقتا خیلی چیزارو نمی دونستم...

اون روزا کودک و کوچک بودم.

امانت زندگی و سنگینی بار اعمالی که انسان به دوش کشید و کوهها از به دوش کشیدنش

سرباز زدند ،هر وقت روی دوشهام خیلی خیلی سنگین میشه با نماز سبکش میکنم.

این هدیهءباارزشو از پدر و مادرم گرفتم و اونا از پدران و مادرانشون تا...برسه به پیغمبر خاتم!

...و قبل از اون ،یعنی آدم علیه السلام.

دیروز تو نمازخونهءدانشگاه موقع نماز ظهر و عصر یه لحظه حس کردم تو صف جماعت مسجد

گوهر شادم...پیشنماز مسجد دانشگاه آدم بسیار باصفا و نورانی یه!و همیشه بعد از تموم شدن

نماز دعاهای قشنگی میکنه.

وقتی رویا گفت :داریم میریم امامزاده.گفتم: منم میام!

امامزاده زیارتنامه نداشت ومن از خودم خوندم:

السلام علیک یا وارث آدم صفوة الله

سلام بر تو که وارث آدم هستی،که خدا اورا برگزید.

ودر دلم به آدم آفرین میگم که برگزیده شد.

خدا آدم را برگزید...اورا...و نه کس دیگری.

با خودم میگم:خدا خیلی منو دوس داره که انتخابم کرده.بعد یه ترس عجیب میفته تو دلم که:

نکنه من اونی نباشم که لیاقت این دوست داشتن رو داره؟؟

نکنه شیطون پیروز بشه ومن شکست بخورم؟؟

نگام که به ضریح میفته آروم میشم و با خودم میگم:اونی که اینجا دفن شده به شیطون پیروز

شده .پس  تو هم میتونی...جای امید هست،اینقدر نگران نباش!

از وقتی خودمو شناختم تا الان درس خوندم...یه عالمه کتابو زیرورو کردم...اماتو اونا گمشده مو

پیدا نکردم...دنبال خودم میگردم همون آدم صفوة الله!...یا همون آدم کلیم الله!...اونقدر میگردم تا

یه روز پیداش کنم...شما م اگه دیدینش آدرس منو بهش بدین.

زهرا