بزرگی هست در عالم خدا نام کزو گیرد دل هر بنده آرام

سلام به همه ی دوستای خوبم

من می خواستم در مورد کارآموزی و اتفاقاتی که اونجا رخ میده بنویسم که یه کم شما رو شاد کنم. اما قرار شد اول یه share اطلاعاتی با "خاله ی بچه ها" و "دوست جون" داشته باشم که یه موقع زبونم لال چیزی از غیبت کردن ها از قلم نیوفته!!! البته غیبت نیستا به نظر اونا(همون هایی که باهاشون کار می کنیم) این حرفها تعریف کردنه!!!

داشتم فکر می کردم چی بنویسم که هم لطیف باشه، هم قشنگ، هم غیر تکراری. یادم افتاد وقتی راهنمایی بودم یه دفتر داشتم هر چی شعر قشنگ پیدا می کردم توش می نوشتم، یه مدت عین یه گنج مراقبش بودم که کسی نخونه. آخه احساس می کردم اگه کسی بخونه چی در مورد من فکر می کنه! اما الآن همه اش کنار کامپیوترمه و دلم که تنگ میشه زودی شروع می کنم به خوندنش!

حالا بریم سر اصل مطلب؛ این شعر رو گاهی زیر لب می خونم (البته اینطوری، سر گشته ای به ساحل دریا؛ سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است!). حالا می خواهم بلند فریاد بزنم. لذت بردی تو هم یادش بگیر.

سرگشته ی به ساحل دریا

نزدیک یک صدف، سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است!

گوهر نبود – گرچه- ولی در نهاد او،

چیزی نهفته بود که می گفت،

از سنگ بهتر است!

جان مایه ای به روشنی نور، عشق، شعر

از سنگ می دمید!

انگار

دل بود! می تپید!

اما چراغ آیینه اش در غبار بود!
دستی بر او گشود و غبار از رخش زدود،

خود را به او نمود.

آیینه نیز روی خوش آشنا بدید.

با صد امید، دیده در او بست

صد گونه نقش تازه از آن چهره آفرید

در سینه انچه داشت به آن رهگذر سپرد.

سنگین دل از صداقت آیینه تکه خورد!

آیینه را شکست

دلتون همیشه عین آیینه صاف باشه و رو راست، تملق و دورویی اولین کسی رو که اذیت می کنه وجود خودمونه تا دیگران! بیاین خود واقعیمون باشیم، اون وقت می تونیم خیلی چیزها را با احساسات درونی(!) توجیه کنیم، دیگه دلمون هم به ما دروغ نمی گه!

در پناه خالق نیلوفرها

از لحظه لحظه زندگیتون حتی سختی هاش لذت ببرین

 

و حرف آخر

"از آن بودم که از آهن کنم دل را

 ندانستم که تو اهنربایی"

رویا