هلیای من!

هلیا!

من هرگز نخواستم که از عشق، افسانه ای بیافرینم!

 

باور کن!

من می خواستم که با دوست داشتن زندگی کنم – کودکانه و ساده.

من از دوست داشتن، فقط لحظه ها را می خواستم.

آن لحظه ای که تو را به نام می نامیدم.

آن لحظه یی که خاکستری گذرای زمین درمیان موج جوشان مه، رطوبتی سحرگاهی داشت.

لحظه ی دست باد بر گیسوان تو

لحظه ی نظارت سر سختانه ی ناظری ناشناس بر گذر سکون

من از دوست داشتن تنها تو را می خواستم.

من برای گریستن نبود که خواندم.

من هرگز نمی خواستم از عشق برجی بیافرینم مه آلود و غمناک با پنجره های مسدود و تاریک.

اما هلیای من تو سرسختانه عشق را نفی کردی! ان را حصار پنداشتی! حیف!

هلیای من!

تو زیستن در لحظه ها را بیاموز!

رجعتی باید هلیای من!

رجعتی دیگر باید

به حریم مهربانی گل های نرم ابریشم

به باد صبح

    که بیدار می کند

          چه نرم،چه مهربان، چه دوست.

رجعتی باید هلیای من!

    به شادمانی پُر شکوه اشیاء

منتظرت خواهم ماند 

هر روز بامداد را با " و من یتق الله...." آغاز خواهم کرد!!

رویا

*** خیلی برامون دعا کنید