دوباره پلک دلم می پرد نشانه ی چیست؟!

 سلام به همه ی دوستای خوبم. چند روزی هست که دلم حال و هوای وبلاگ نویسی به سرش زده.....چهارشنبه و ینج شنبه گرفتار بودم. چند دقیقه پیش شروع کردم به نوشتن اما با اجازه ی دوستان فقط به درد دفتر خاطرات(!) میخورد تا وبلاگ "کروکدیل".... که البته رفت جزء بایگانی ها....

دیشب داشتم با خودم فکر می کردم که خدا چقدر توی این 21 سال هوام رو داشته...قربونش بشم همه جوره مراقبم بوده....خیلی چیزها بهم داده که اینقدر روز و شبم رو باهاشون می گذرونم که یادم رفته چقدر برام با ارزشند و مهم.

ما آدما گاهی یادمون میره که بعضی چیزهای دور و اطرافمون رو چطوری بدست آوردیم....یعنی اولش که بدست آوردیم کلی به داشتنش افتخار می کنیم اما همین که مطمئن میشیم شده مال خود خودمون، برامون میشه معمولیه معمولی، گاهی حتی یادمون میره چقدر برای بدست اوردنش زحمت کشیدیم....

دو تا حالت داره که دوباره جذابیتش رو برات بدست بیاره...

• یکی اینکه از دستش بدی...تازه می فهمی که چی داشتی...اما حیف که اون موقع خیلی دیره!امیدوارم هیچ وقت شما در این حالت قرار نگیرین چون آدم واقعا می سوزه!
• یکی هم وقتی که ببینی یکی یه چیز دیگه خریده (شایدم براش خریدند!!!!) با همون قابلیت های ظاهری... ولی وقتی مقایسه می کنی با دارایی خودت... اون وقته که قدر داشته ی خودت رو بیشتر و بیشتر می دونی.....

خدا توی این زندگی یه بار بهم یه هدیه داده بود)هدیه که زیاد داده بود اما این با بقیه فرق داشت). فقط برای یه روز دو روز نبود برای یه عمر بود! مثل بهار تازه بود، مثل تابستون گرم بود، مثل پاییز زیبا و رنگارنگ بود و مثل زمستان آرامش بخش و پاک..خیلی امتحانم کرد....جند بار تو امتحانهاش شکست هم خوردم اما خدا با اون همه رحمتش، مگه میشه بنده اش رو ناراحت کنه؟! باز بهم فرصت داد.....

نزدیکهای شب های احیا بود، توی ماه رمضون، ازم گرفتتش(فکر کنم نا شکری زیاد کرده بودم).....اولین بار بود که توی زندگی شکستم ( شکست زیاد خورد بودم اما این با بقیه فرق داشت ). این آدم رو خورد می کرد..... باورم نمی شد که جدی جدی هدیه ام افتاده و شکسته....روز اول(شب اول) حالم خیلی بد بود خیلی.... یه وضو گرفتم....خواستم ا ز خدا کمک بگیرم...می دونستم چیزی که شکسته دیگه درست نمی شه اما باز هم پیش خودم می گفتم شاید اینا فقط خواب بوده..... نمی دونم اون دو رکعت نماز رو چطوری خوندم.....سه روز رو تو کابوس گذروندم.....نمی دونم خدا دلش مثل همیشه برای بنده درمونده اش به رحم اومده بود یا خواست دوباره منو یه جور دیگه آزمایش کنه.....هدیه ام رو بهم پس داد ..... ولی بهم گفت این دفعه خود خودت باید مراقبش باشی.....هنوز هم اضطراب و ترسی توی  وجودمه... ترس از دست دادن اون هدیه .... می دونم که دیگه طاقت دوباره از دست دادنش رو ندارم به هیچ قیمتی.... آخه اون هدیه فقط یه هدیه برای تزیین دکور خونه نبود.....یه جورایی تزیین، نه بهتر بگم، یه مکمل بود برای زندگی....

 ....................

نمی خواستم اینقدر زیاد بشه و طولانی ...تازه نتونستم اون چیزی رو هم که تو دلم بود رو بیان کنم...شرمنده که زیادی مجهول بود.....نوشتن این مطلب فقط به این خاطر بود که دیشب دیدم 263 روز شده!!!!!!!!!!!!!

یه کتاب دارم که برام خیلی با ارزشه (یه کتاب کوچولوی خوشگل) می خواهم آخر این پست یکی از شعرهاش رو براتون بنویسم امیدوارم خوشتون بیاد

Time is

Too slow for those

Who wait,

Too swift for those

Who fear,

Too long for those

Who grieve,

Too short for those

Who rejoice,

But for those

Who love,

Time is eternity.

Victor Hugo

امیدوارم همتون شاد شاد باشید

  و

      قدر داشته های زندگیتون رو بدونید

    رویا