این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست؟

این صدای تپش قلبــم نیست

در نهانخانه ی دل سینه زنی است

آجرک الله یا بقیة الله فی مصیبت جدک

مناظره ی عقل و عشق :

عقل می گوید بمان و عشق می گوید برو.... و این هردو، عقل و عشق را،‏خداوند آفریده است تا در حیرت میان عشق و عقل معنا شود.
...
صبح شد،‏ بانگ الرحیل برخاست و قافله ی عشق عازم سفر تاریخ شد...راهی که آن قافله ی عشق پای در آن نهاد راه تاریخ است و آن بانگ الرّحیل هر صبح در همه جا بر می خیزد، وگرنه، این راحلان قافله ی عشق،‏ بعد از هزار و سیصد و چهل و چند سال به کدام دعوت است که لبیک گفته اند؟
الرّحیل! الرّحیل!
اکنون بنگر حیرت میان عقل و عشق را!
اکنون بنگر حیرت عقل را و جرأت عشق را! بگذار عاقلان ما را به ماندن بخوانند ... راحلان طریق عشق می دانند که ماندن نیز در رفتن است، ‏جاودانه ماندن در جوار رفیق اعلی، و این اوست که ما را کشکشانه به خویش می خواند.

قافله ی عشق در سفر تاریخ :

ای دل!‏ تو چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟ داد از آن اختیار که تو را از حسین جدا کند! این چه اختیاری است که برای روی آوردن بدان باید پشت به اراده ی حق نهاد؟ ای دل! نیک بنگر تا قلّاده ی دنیا را بر گردنشان بینی و سر رشته ی قلّاده را،‏که در دست شیطان است. آنان می نگرند که این راه را به اختیار خویش می روند، غافل از شیطان که اصحاب دنیا را با همان غرایزی که در نفس خویش دارند می فریبد....

این حسین است، سر سلسله ی تشنگان،  که دشمن را سیراب می کند... اما هنوز، گاه آن نرسیده است که غزل تشنه کامی ِ کربلاییان را بسراییم...

قافله ی عشق به سر منزل جاودان خویش نزدیک می شود ... و این عاقبت کار عشق است. موکب امام به هر سوی که می رفت،‏به سوی دیگرش سوق می دادند تا روز دوشنبه دوم محرّم سال شصت و یکم هجری به کربلا رسید.

کربلا :

لِیَرغَبَ المُؤمِنُ فِی لِقاءِ رَبِّه... عجب رازی در این رمز نهفته است!‏ کربلا آمیزه ی کرب است و بلا... و بلا افق طلعت شمس اشتیاق است. و آن تشنگی که کربلاییان کشیده اند، ‏تشنگیِ راز است. و اگر کربلاییان تا اوج آن تشنگی - که می دانی - نرسند، چگونه جانشان سرچشمه ی رحیق مختوم بهشت شود؟ یُسقُونَ مِن رَحیقٍ مَختومٍ (26 سوره مطففین)
آن شراب طهور که شنیده ای بهشتیان را می خورانند، میکده اش کربلاست و خراباتیانش این مستانند که این چنین بی دست و پا افتاده اند. آن شراب طهور را که شنیده ای،‏ تنها تشنگان راز را می نوشانند و ساقی اش حسین است؛ حسین از دست یار می نوشد و ما از دست حسین.

الا یا ایّها السّاقی ادر کأساً و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

 ناشئة اللیل :

اصحاب عشق را رنجی عظیم در پیش است. پای بر مسلخ عشق نهادن، گردن به تیغ جفا سپردن، با خون، کویر تشنه سیراب کردن و ... دم بر نیاوردن! اگر ناشئه اللیل نباشد، این رنج عظیم را چگونه تب می توان آورد؟ یا ایُّهالمزَّمِّل، قُمِ الَّیلَ...،‏انّا سَنُلقی عَلَیکَ قَولاً ثَقیلاً. رسول نیز آن قول ثقیل بر گُرده ی قیام لیل نهاد. با این همه،‏بار وحی بر آن جلوه ی اعظم خدا نیز سنگین می نشست. سَبحِ طویل روز ناشئه اللیل می خواهد،‏ وگرنه،‏انسان را کجا آن طاقت است که این رنج عظیم را تحمل کند؟ اما چرا شب؟ و مگر در شب چه سرّی نهفته است که در روز نیست . خراباتیان چگونه بر این راز آگاهی یافته اند؟

شب سراپرده ی راز و حرم سرّ عرفاست و رمز آن را بر لوح آسمان شب نگاشته اند - اگر بتوانی خواند. جلوه ی ملکوتی ِ ایمان، نور است و با این چشم که چشم اهل آسمان است، زمین،‏آسمانِ دیگری است که به مصابیح وجود مومنین زینت یافته است. شب عرصه ی تجلای روح عارف است، اگرچه روزها را مُظهرِ غیر است و خود مخفی است، و در این صفت، عارف،‏اختران را مانَد.

ناشئة اللیل ۲ :

اماما،‏مرا منیز با تو سخنی است که اگر اذن دهی بگویم :« من در صحرای کربلا نبوده ام و اکنون هزار و سیصد و چند سال از آن روز گذشته است. اما مگر نه اینکه ان صحرا بادیه ی هولناک ابتلائات است و هیچ کس را تا به بلای کربلا نیزموده اند از دنیا نخواهند برد؟ آنان را که این لیاقت نیست رها کرده ام،‏مرادم آن کسانند که یا لَیتَنا کنّا مَعَکُم گفته اند. پس بگذار مرا که در جمع اصحاب تو بنشینم و سر در گریبان گریه فرو برم.»

غربال دهر :

تن چهره ای  است که جان را ظاهر می کند، اما میان این ظاهر و باطن چه نسبتی است؟ آنان که روح را مَرکبی می گیرند در خدمت هوای تن، چه می دانند که چرا اهل باطن از قفس تن می نالند؟ تن چهره ی جان است، اما از آن اقیانوس بی کرانه نَمی بیش ندارد، و اگر داشت که آن دلباختگان صنم ِ ظاهر، حسین را می شناختند...

حرّ مرکب خویش را هِی کرد و به سوی خیمه سرای حسین ابن علی(ع) بال کشید.

حرّ بن یزید ریاحی تکبیرة الاحرام خون بست و آخرین حجاب را نیز درید و ازاد از بندگی غیر، حرِّ حرّ وارد نماز عشق شد و این نماز، دائم است و آن که در آن وارد شود هرگز از ان فارغ نخواهد شد: اَلَّذینَ هُم عَلی صَلاتِهِِم دائِمونَ ... و خود جان خویش را گرفت. حرّ آن کسی است که حق اذن جان گرفتن را به خودِ او می سپارد و این اکرم الموت است: قتل در راه خدا. و مگر آزاده ی کرامت مند را جز این نیز مرگی سزاوار است؟ احرار از مرگ در بستر به خدا پناه می برند.

داداشم٬ آقا مهدی یه چند روزیه بیمارستانه.... یاد مریضاتون که افتادین مهدی ما رو هم دعا کنید!

پ.ن. این روزا حسابی التماس دعا...دعا کنید امام حسین یه نگاه خریدارانه به دلامون بندازه...
پ.ن. متن های بالا از کتاب فتح خون شهید قلم مرتضی آوینی ه! ...هر روز یه قسمت رو می نویسم(البته به شرط حیات!)... جداْ‌کتاب قشنگیه
پ.ن. پارسال تمام دغدغه ام این بود که سال دیگه عاشورا تاسوعا تو این جمعا نیستم...امسال دغدغه ام باز هم همونه....اما این دفعه نبودنم فرق داره!... کاش میشد پر کشید...اینجا جای موندن نیست!
پ.ن. برای تمام مریضا هم دعا فراموش نشه....همین الآن از بیمارستان اومدم! واقعاْ‌دلگیره ! خواهشاْ‌مریضها رو فراموش نکنید...شماها هم یه کم بیشتر مراقب خودتون باشید....اینقدر فکر و خیالهای الکی نکنید...خدا داریم به چه بزرگی...الان بیمارستان پر شده از جوونهایی که ناراحتی قلبی گرفتن....برای مریض ما هم دعا کنید

در پناه حق
التماس دعا