خاطره!!!!

هر چه گشتیم در این شهر نبود اهل دلی

که بداند غم دلتنگی و تنهایی را

نامه ات که به دستم رسید من خواب بودم نامه ات بیدارم کرد. نامه ات ستاره ای بود که نیمه شب در خوابم چکید و ناگهان دیدم که بالشم خیس هزار قطره نور است. دانستم که تو اینجا بودی و نامه ات را خودت آوردی. ردپای تو روشن است. هرجا که نور هست تو هستی خودت گفتی که نام تو نور است. نامه ات پر از نام بود. پر از نشان و نشانی. نامت رزاق بودی و نشانت روزی و روز.

گفتی که مهمانی است و گفتی هر که هنوز دلی در سینه دارد دعوت است. گفتی که سفره ی آسمان پهن است و منتظری تا کسی بیاید و از ظرف خورشید لقمه ای بر گیرد.

و گفتی هر کس بیاید و جورعه ای نور بنوشد عاشق می شود. گفتی همین است آن اکسیر، آن معجون آتشین که خاک را به بهشت می برد. و گفتی که از دل کوچک من تا اخرین کهکشان راهی نیست. اما دم غنیمت است و فرصت کوتاه و گفتی اگر دیر برسیم شاید سفره ات را برچیده باشی. آن وقت شاید تا ابد گرسنه بمانیم.

آی فرشته آی فرشته که روزی دوستم بودی بلندشو و دستم را بگیر و راه را نشانم بده که سفره پهن است و مهمانی است. مبادا که دیر شود. بیا برویم من تشنه ام خورشید می خواهم.

.........

 

یه دعوت نامه بود...از قیافه ی کارت می شد فهمید یه مهمونی مفصله.

لباس درست و حسابی در خور اون مهمونی نداشتم..... با یه لباس پاره رفتم، یه موقعی می شد از پوشیدنش لذت برد اما مرور زمان اون رو هم پوسونده بود!با یه دلهره ی عجیبی رفتم تو! هی می گفتم تو کجا و اینجا کجا!؟ اما صاحبخونه با اون همه کرمش بهم اخم نکرد، نگفت بهم که چرا با این قیافه اومدی اینجا؟! نگفت با خودت برای مهمونی چی آوردی؟!!! ..... صاحبخونه خیلی کریم بود. گفت سفره پهنه، هر چی دوست دارید با خودتون ببرید!!!! اما من بیچاره هیچ ظرفی نیاورده بودم. شنیده بودم صاحبخونه اش از بخشندگی زبون زد خاص و عامه اما فکر نمی کردم حتی راهم بده چه برسه به این که دعوت کنه از سفره اش بر داریم......

فکر می کردم خیلی حرف دارم برای نوشتن! برای گفتن! برای درد و دل کردن! امشب باز از اون شب هاست ... از همون شبهایی که بالشم دعا می کنه زیر سرم نباشه.... آخه خسته شده از این همه درد و دل. اما نمی دونم چرا تا بلاگ اسکای رو باز کردم انگار همشون پریدند!!!( اینم از خوش شانسی شما)

توی یکی دو روز آینده هم دوباره می نویسم، هم نظرات خوب پست قبلی رو جواب می دهم و هم به وبلاگای قشنگتون سر می زنم. واقعاً ممنونم از همتون به خاطر همراهیتون. از ظریفه ی خوبم هم حسابی ممنونم که زحمت وبلاگ به دوشش بود.

راستی یه شعر افتاده تو دهنم اما چون نمی تونم کاملش کنم جاهایی که یادم نیست از خودم میسازم(تعجب نداره که، این یه توپ دارم قلقلیه رو من ساختما، بچه بودم یه پا شاعر بودم)!!!! لطفاً هرکی می دونه درستش رو برام بنویسه. ممنونم

بلبلی برگ گلی خوشرنگ در منقار داشت

وندرآن شور و ...خوش نغمه های.. داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد(!) چیست

گفت ما را وصل ...

شاد باشید و موفق

مراقب دلهاتون هم باشید

رویا