داستان لیلی

 

 خدا مشتی خاک را بر گرفت.می خواست لیلی را بسازد،از خود در آن دمید و لیلی پیش از آن که با خبر شود عاشق شد. سالیانی است که لیلی عشق می ورزد، لیلی باید عاشق باشد. زیرا خدا در آن دمیده است و هر که خدا در آن بدمد، عاشق می شود.

لیلی زیر درخت انار نشست، درخت انار عاشق شد،گل داد،سرخ سرخ

گلها انار شدند،داغ داغ،هر انار هزار دانه داشت. دانه ها عاشق بودند، بی تاب بودند، داخل انار جا نمی شدند. انار کوچک بود، دانه ها بی تابی کردند، انار ترک برداشت.خون انار روی دست لیلی چکید. لیلی انار ترک خورده را خورد. مجنون به لیلی اش رسید.

خدا گفت: راز رسیدن فقط همین است، فقط کافی است، فقط لازم است انار دلت ترک بخورد.

خدا ادامه داد: لیلی یک ماجراست، ماجرایی آکنده از من، ماجرایی که باید بسازیش.

شیطان گفت: تنها یک اتفاق است ، بنشین تا اتفاق بیفتد.

آنانکه سخن شیطان را باور کردند، نشستند و لیلی هیچ گاه اتفاق نیفتاد.

اما مجنون بلند شد تا لیلی اش را بسازد...

خدا گفت: لیلی درد است،درد زادنی نو،تولدی به دست خویش.

شیطان گفت: آسودگی ست، خیالی ست خوش.

خدا گفت: لیلی، رفتن است. عبور است و رد شدن.

شیطان گفت: ماندن است و فرو در خویشتن رفتن است.

خدا گفت: لیلی جستجو است .

شیطان گفت: لیلی خواستن است .

خدا گفت: لیلی سخت است، دیر است و دور ا زدسترس.

شیطان گفت: ساده است و همینجا دم دست است....

و

این دنیا پر شد از لیلی هایی زود، لیلی های ساده ی اینجایی، لیلی های نزدیک لحظه ­ای.

خدا گفت: لیلی زندگی است، زیستنی از نوع دیگر.

لیلی جاودانی شد و شیطان دیگر نبود.

مجنون ، زیستنی از نوع دیگر را برگزید و می دانست که لیلی تا ابد طول می کشد. لیلی می دانست که مجنون نیامدنی است اما ماند، چشم به راه و منتظر، هزار سال.

لیلی راه ها را آذین بست و دلش را چراغانی کرد، مجنون نیامد.

خدا پس از هزار سال لیلی را می نگریست، چراغانی دلش را، چشم به راهی اش را.

خدا به مجنون می گفت نرود، مجنون به حرف خدا گوش می داد.

خدا ثانیه ها را می شمرد، صبوری لیلی را.

عشق درخت بود، ریشه می خواست، صبوری لیلی ریشه اش شد. خدا درخت ریشه دار را آب داد، درخت بزرگ شد، صدها شاخه، هزاران برگ، ستبر و تنومند.

سایه اش خنکی زمین شد، مردم خنکی اش را فهمیدند، مردم زیر سایه درخت لیلی بالیدند.

لیلی هنوز هم چشم به راه است چرا که درخت لیلی ریشه می کند.

خدا درخت ریشه دار را آب می دهد.

لیلی قصه اش را دوباره خواند، برای هزارمین بار و مثل هر بار لیلی قصه باز هم مرد. لیلی گریست و گفت: کاش این گونه نبود.

خدا گفت: هیچ کس جز تو قصه ات را تغییر نخواهد داد.

لیلی! قصه ات را عوض کن.

لیلی اما می ترسید، لیلی به مردن عادت داشت، تاریخ به مردن لیلی خو گرفته بود.

خدا گفت: لیلی عشق می ورزد تا نمیرد، دنیای لیلی زنده می خواهد.

لیلی آه نیست، لیلی اشک نیست، لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست، لیلی زندگی است.

لیلی! زندگی کن.

اگر لیلی بمیرد، دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد؟

 چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد؟

چه کسی طعام نور را در سفره های خوشبختی بچیند؟

چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد؟

چه کسی پیراهن عشق را بدوزد؟

لیلی! قصه ات را دوباره بنویس.

لیلی به قصه اش برگشت.

اینبار نه قصد مردن، بلکه به قصد زندگی.

و آن وقت به یاد آورد که تاریخ پر بود از لیلی های ساده گمنام....

 رویا