زندگی پر از فراز و نشیبه...دوسش دارم که اینقدر هیجان انگیزه!

عاقل به کنار جوی پی پل میگشت

دیوانه ی پابرهنه از آب گذشت!!!!

سلام به همه ی دوستای گلم....به بعضیها سلام مخصوص تر.....چرا فکر می کنی خودت جزء سلام مخصوصی ها نیستی ...من واقعا تمام اونهایی رو که توی این مدت باهاشون آشنا شدم رو دوست دارم.....

راستش می خواستم از یه آشنای خیلی غریبه بنویسم.... یکی که یهویی پیداش شد...یهویی صمیمی شد....یهویی دیدم باهاش رفیق شدم اون هم از نوع فابریکش...جنسیتش مهم نیست...مهم اینه که دوستمه....یه دوست صمیمی....برای خودم هم خیلی عجیبه.... (جون هر کی که دوست دارید فکر نکنید جریان از این عشقی هاست.....دو تا آدم معمولی که طی یه اتفاق با هم دوست شدند.... هم سن و سالند اما با هم خیلی فرق دارند....شاید همین فرق باعث شده با هم باشند برای یه دوستی مستمر....) اون روز که ناهار باهاش می خوردم مرتب به این فکر میکردم که اخه چرا مثلا ما دوتا باید پشت یه میز بشینیم و ناهار بخوریم...اون کجا و من کجا... جریان از این حرفهای مسخره ی اختلاف طبقاتی و فرهنگی و اینا نیست... در اون لحظه فقط این برام مهم بود که ما دوتا باهمیم! و این برام خیلی عجیب بود!

روز اول که اصلا نمیشناختمش.....البته فکر کنم الان هم خیلی نمیشناسمش(!).....دفترش رو خوندم....وای خدای من.... نوشته هاش با تصویرش در ذهنم فرق داشت....خیلی قوی تر بود در واقعیت!!!.....وقتی توی دفترش می نوشت نازنین من، محبوب من، خدای من.... باهاش پرواز میکردم...... 5شنبه با تمام خستگیم یکی از دفتراش رو خوندم......احساس سبکی بهم دست داده بود....خدا اینقدر نزدیک و قابل لمس!!!! اینقدر صمیمی!!!! وای خدای من، کمکم کن! احساس می کنم که خدا یه نشونه برام فرستاده....

هنوز بعد از گذشت 4 روز، دارم به این فکر می کنم که....آخه چرا تو! چرا اون! شما دو تا که خیلی عجیب با هم آشنا شدین... تو که حتی تا ساعت 10 چهارشنبه صبح هنوز شک داشتی بری حسینه ی ارشاد.....اما الآن.....

یه چیزی تو وجودش بود که باعث میشد آروم شم....باعث میشد به قول خودش رمانتیک شم...باعث میشد......فکر که می کنم می بینم شاید خوندن دفترش بود... شایدم گذروندن 4 ساعت باهاش بود.....که فکر کنم خیلیهای دیگه این 4 ساعت رو جور دیگه ای میگذروندند....اما ما یه جور خاصی بودیم!!!خودمون، نه! رابطمون! دوست دارم حرفهایی که ته دلم مونده رو براتون فریاد بزنم.....اما خیلی چیزها باید اینقدر در سکوت بمونه تا بمیره......

دیشب تا صبح کابوس میدیدم....وجودش باعث شده بود که معادلات ذهنیم بهم بخوره.....ساعت طرفای 4 صبح بود که بلند شدم .... خیالم راحت شده بود که کابوس بود اون چیزی که میدیدم.... به سقف خیره شدم.....حیف که اینجا آسمون نداشت.....حیف که همه اش تو این 4 دیواری ها محبوسیم! ..... با خودم فکر کردم و تصمیمم رو گرفتم.....و امروز به قول خودش.....من چه سبزم امروز!!!

برای من دعا کنید...اساسی!!!.....دعا کنید که توی تصمیم گیریم به مصلحت اون هم فکر کرده باشم.... فقط خودم رو نبینم...فکر کنم اون شکننده تر باشه......

نمی دونم نوشتن اینا چقدر درست و عاقلانه است...شاید زد به سرم یه شب همه اش رو پاک کردم آخه یه شعر معروفه که میگه "واسه هرکی دل من تنگ میشه...تا میفهمه دلش از سنگ میشه!"  شاید این هم مثله خیلی چیزهای دیگه توی سکوت باید بمونه تا رشد کنه و بزرگ شه و....

(راستی یه مطلب هم برای ظریفه....جیگر طلا، من شرمنده که توی اون پست از چت و...نوشتم .شوخی کردم که شوخی اشتباهی بود...بعدش هم نگران نشو در مورد این مطلب ، تو اونو میشناسی.....شاید نه خیلی زیاد اما....)

رویا

----------------------------------------------------------------------

این جوابیه که......حالا بخونید میفهمید!!! شنبه 2 اردیبهشت ماه سال 1385

زندگی پر از هیجانه...دوست دارم آدمایی رو  که زندگی رو با بالا و پاییناش دوست دارن!!!

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آنست که مجنون باشی...!!! سلام مهربان! (به دل نگیر با تو نیستم!) امروز دستور رسیده که جواب بدهم! از یه غریبه ی خیلی آشنا باید نوشت! همه چیز از یه نگاه شروع شد... از یه نگاه سرد به مانیتور که جملات شیرین یه غریبه رو دنبال می کرد! گاه قهقه ای از ته دل و گاه دگر سکوت وفقط سکوت... تعجب و باز خنده! ناگهان... و واقعا ناگهان من می خواستم آخرین  اعجوبه بشریت رو ببینم و اون هم از قرار معلوم هنوز در تمام عمرش دیوانه ندیده بود!!! (یکی طلب من!!!) اون روز هوا آفتابی بود! من بودم و سبزی آسمان...!!! او بود و یک دنیای آبی! نمی دونم چی شد که این شد... ولی... به قول کاپتان نمو...                                            کوچه های دگری بود و تو زین راه شدی!!! ما  از همون اول تقسیم وظایف کردیم! در یک حرکت رمانتیک قرار شد اون قربون صدقه من بره وظیقه منم نظارت کنم!!! (یک یک مساوی!!!) اون روز که ناهار می خوردیم به من سه بار دروغ گفت!!! برای روز اول خیلی زیاده!!!  ناهار باهاش می خوردم مرتب به این فکر میکردم که اخه چرا مثلا ما دوتا باید پشت یه میز بشینیم و ناهار بخوریم...من سه بار ازش پرسیدم به چی فکر می کنی و اون گفت به هیچ چی!!! دیدی حافظم خوبه!!!) روز اول و دوم به دعواهای خانوادگی گذشت... . ما به این نتیجه رسیدیم که فقط در دو زمینه تفاهم داریم! یکی سیگاره و دومی هر چی آخونده!!!(آقا این جریان داره ها...به کسی برنخوره لطفا)  فلذا (!) گفتم بره خونه باباش زندگی کنه! بعد ناگهان تصمیم گرفتم دفتر خاطاتم رو بهش بدم تا بهتر درک کنه! خستگی را... سبز بودن را... دیوانگی را... نازنین را... ساحل را... آینده را... و من را... فکر می کنم همه را بهتر شناخت جز من را... کار سخت تر شد!!! بیشتر که نگاه می کردی می دیدی که باران می بارد! به خاطر دلهای تشنه کبوتران... نه!!!... به خاطر... بهتر نیگاه کن! باران می بارد... باز هم سخن از خواستن است! این قصه همون تیکه ابریه که اومده بود تا بباره... اومد... بارید... تو خیس شدی... ولی نرفت!!! بعد از گذشت 4 روز، قرار گذاشتیم که یه خونه تو ایتالیا بخریم و تا آخر عمر تو جنگل! کنار یه درخت سرو... زیر نور شمع... کنار شومینه... مثل همیشه رمانتیک!!! (نمی خوای یه چی بگی زن داداش!!!... 3-1) می بینی رویای من.... زندگی اونقدر ها هم که فکر می کنی سخت نیست!!! قهقهه ای از ته دل... به سادگی یک کلمه! غلط کردم!!!! (دوتا شد... شرمنده!!!) شرمندتم هستم... بقیه حرفا مردونست!!!   من مست و تو دیوانه... ما را که برد خانه!!!! خیلی تعجب نکنید بعد از خوندن...خود من هم چندبار خوندم تا فهمیدم.......نازنین دیگه!!!